رادیولوژی پزشکی بر حسب این که از چه عاملی در آن استفاده می‌شود به دو رشته تخصصی بزرگ تقسیم می‌شود: یکی پزشکی هسته‌ای که اساس کار آنها روی مواد رادیواکتیو است و دیگری رادیولوژی که مبنایی روی اشعه ایکس و ویژگیهای گوناگون آن دارد.
ما در اینجا تنها درباره رادیولوژی واقعی یعنی آنچه که با استفاده از پرتو ایکس یا رنتگن به اشکال گوناگون برای تشخیص و درمان در پزشکی ، انجام می‌گیرد صحبت می‌کنیم.
اشعه ایکس که اولین نوع آن در سال ۱۹۸۵ برای تولید تصاویر داخلی بدن استفاده شد، از بافت های بدن عبور کرده و به صورت فیلم های تیره و تاریکی دیده می شود. فاکتور محدود کننده ای در اشعه های ایکس می باشد که به تنهایی برای تشخیص عدم توانایی بین بافت های نرم استفاده می شود. به عبارتی برای دیدن اجسام در فیلم تولید شده، کنتراست تن ها مهم است. برای رسیدن به چنین کنتراستی، مایعی یا گازی نسبتا اشباع شده به بدن تزریق می شود که برای وضوح بهتر تصاویر گرفته شده با اشعه ایکس می باشند.
این ماده یا از طریق رگ های خونی یا عروق لنفاوی به بدن تزریق می شود. یا اینکه به صورت خوردنی استفاده می شود. به دنبال همین رویه تصاویری از شریان ها، وریدها در آنزیوگرافی، یا عبور و مرور خون در قلب، کانال های کلیه، صفرا و غیره گرفته می شود.
