عکسبرداری تشخیصی یک امر ضروری برای ایمپلنت دندان
ایمپلنت های دندانی
به شکل قابل قبولی جایگزین دندان های دائمی شده اند. تقریبا تمام ایمپلنت
های دندانی که در حال حاضر استفاده می شوند، جایگزین نوع osseointegrated
شده اند.
این ها معمولا شامل سه بخش می شوند : fixture، abutment و یک پیچ یا رشته. فیکسچر معمولا از تیتانیوم تشکیل شده، یا بجای محل جراحی شده آلوئولار قرار می گیرد یا جای دندانی که کشیده شده است.
عکسبرداری تشخیصی نقش مهمی در بررسی وضعیت بیماران با چنین شرایط ایمپلنت بازی می کند. مطالعات سودمندی که در زمینه عکسبرداری آن شده است، شامل رادیوگرافی پانورامیک ساده، سی تی، و تصویربرداری از مقطع عرضی، پانورامیک، و تصویربرداری سه بعدی می باشد. مطالعات پیشرفته تری که در این زمینه شده است، می تواند برای تعیین جای مناسب ایمپلنت، و نیاز به سایت های مناسب برای جای ایمپلنت، اندازه ایمپلنتی که قرار است کاشته شود، می باشد، همچنین نیاز به یک جراحی قبل از بیهوشی هم می باشد. بعد از عمل، عکسبرداری پیشرفته ای که می شود، می تواند خطای قرارگیری ایمپلنت آندوسئوس را به osseointegrate نشان دهد، همچنین جای نامناسب ایمپلنت، و نقص های ساختاری را نشان دهد.
به عبارتی تصویربرداری نقش مهمی در پروسه کاشت دندان دارد. روش های تصویربرداری از پروژه های استاندارد در مطب های دندانپزشکی می تواند به تکنیک های رادیوگرافیک پیچیده در مراکز رادیولوژی تبدیل شود. تصویربرداری ایمپلنت دندان می تواند اطلاعات تشخیصی دقیق و صحیحی از آناتومی بیمار را برای انجام این پروسه فراهم کند. پروژه های استاندارد مثل رادیوگرافی های داخل دهانی (periapical، occlusal) و خارج دهانی (پانورامیک، سفالومتریک جانبی) باشد. تکنیک های پیچیده تر مثل اشعه ایکس معمولی، توموگرافی کامپیوتری یا سی تی، CBCT باشد. عوامل مهمتر و موثرتری در انتخاب تکنیک رادیوگرافی موثر می باشند، مثل هزینه، دسترسی، تابش اشعه و آناتومی بیمار. دندانپزشک باید تعادل بین این عوامل را با به حداقل رساندن خطرات آن و عوارض جانبی آن در نظر بگیرد.
شیوه تصویربرداری در سه فاز درمانی مفید صورت می گیرد :
فاز اول : تصویربرداری قبل از کاشت ایمپلنت
در این فاز مقدار، کیفیت، و زاویه استخوان تعیین می شود. رابطه ساختارهای بحرانی با سایت های ایمپلنت و وجود یا عدم وجود بیماری در محل های پیشنهادی برای جراحی.
فاز دوم : تصویربرداری ایمپلنت جراحی شده و انجام شده
این فاز سایت های جراحی را در طول جراحی و بلافاصله بعد از جراحی تعیین می کند. به دندانپزشک در قرارگیری صحیح ایمپلنت کمک می کند و بهبود و هماهنگی جراحی صورت می گیرد.
فاز سوم : تصویربرداری بعد از قرارگیری ایمپلنت
در این فاز عکسبرداری تشخیصی فقط بعد از قرار دادن پروتز یا دندان انجام می شود. تغییرات طولانی مدت در این فاز بررسی می شود، اگر هیچ تغییری دیده نشد، استخوان های اطراف ایمپلنت بررسی می شود. همچنین وضعیت استخوان مجاور ایمپلنت هم بررسی می شود.